związki umysłów i związki serc 

"Posłuchajcie Bracia Miła!"
Sztampowo.  Ten obraz to już klasyka. W moim własnym kanonie piękna. Przeczołgany przez moją głowę i w moich inspiracjiach miliony razy. Wino w poznańskim parku pod teatrem, przy wyłączonej na noc fontannie było pomysłem o tyle dobrym, że poczułam się znowu jakbym uczestniczyła w czymś na rodzaj francuskiego podziemia, czy bohemy, zwał jak zwał. Dawno nie odbierałam już świata w taki sposób... W sztuce nie da się dojść do kompromisu, w takich dyskusjach też nie. Tak czy owak, trochę plastyczności płynącej z wina FRESCO, papierosowego dymy, kolorowych liści mieniących się w świetle poznańskich latarni i gwaru miasta o godzinie 22 nie zastąpi nic. Powrotu na pieszo do domu w deszczu mając na sobie wełniane buty również. Trudno to wszystko mi sklasyfikować, poukładać na półkach. Klocki trochę mi się znowu sypią, trochę układają. Przemieszcza się przez moją głowę myśli tłok, jak w tramwaju linii 8 o 15.30 we wtorki. Potrzebuję plastyczności, jakiejkolwiek, bylejakiej, byle pięknej, byle estetycznej w najbrzydszy nawet sposób. Palce moje chciałyby się pobawić jakąkolwiek sztuką, czy to fotograficzną, czy to filmową, czy to przekładając na regale kartoniki w groszki. Jakkolwiek. Mogę nawet poszperać w smakach i zpachach, czyli ugotować coś w jakiś poznański wieczór. Dość mam niejako literatury staropolskiej oraz Platona i kolokwiów z historii Polski. Skończyłam się niejako. Nie umiem już jak kiedyś wyrazić siebie choćby przez litery, za duży już w mojej głowie progres, napchałam ją zasadami poetyki i składni i zero w tym wzniosłości.

wniosek z tego taki, że pokończyły mi się artystyczne pokłady w mózgu sercu i duszy. Pisać również przestaję umieć. Wszystko robi się szare, dobitne i codzienne. Brakuje mi samej siebie.

* * *
...tylko Manekin ciągle ten sam i Brda ciągle ta sama i my prawie tacy sami, troche może nawet "bardziej".
M. miał niejako rację absolutną:

"miłość i wiara to dwie takie rzeczy, o które się po prostu nie pyta. Nie wolno zadawać o nie pytań, a najgorszą zbrodnią jest jak ktoś na te pytania próbuje odpowiedzieć. Takie odpowiedzi niszczą wszystko. Zawsze"

rys. Egon Schiele. kontrowersja w najczystszej postaci. Nie prowokacja, a dobra, wysmakowana kontrowersja.