Martwe słońce...

[i][b]Posłuchaj głupcze... tej historii... z której wysnułam... tak wiele teorii... była sobie kiedyś księżniczka słońca... samotna... zamknięta w sobie... niewierząca w ludzi... nienawidząca świat... jej dom... pokryty był słodyczami... przeplatany czekoladowymi promykami... powinna być szczęśliwa... i radosna... a czekała... aż odejdzie kolejna wiosna... wsłuchiwała się we własny krzyk... każdy kolec... poprzedzał głośny ryk... karmiła się łzami... sądziła, że takie jej przeznaczenie... lecz pewna osoba... wprawiała ją w ogłupienie... tą osobą był książe księżyca... o którym marzyła... za dnia i nocy... za którego zdrowie... piła o północy... ale on odszedł... a w niej pozostał jedynie cień goryczy... sekundy mijały... godziny mijały... a miesiące w lata się zamieniały... uleciała z księżniczki cała radość bycia... słodki uśmiech i szczęście... płakała... łkała... i się zastanawiała... jak zmienić powinna tor losu... lecz znalazła na to tylko jeden sposób...[/b][/i] [i]zburzyła zamek... który gnił z zaniedbania... zburzyła przyjaźń... z powodu braku zaufania... zburzyła też siebie... bo żal jej było swojego odbicia...[/i] [i][b]więc dążyła... do szybkiej straty życia... przed śmiercią zaś... wyryła sobie napis... [/b][/i] [i]"Kocham Cię mój książe..."[/i] [i][b]taki był... na jej ręce ten ostatni zapis...[/b][/i] [i][b]**...Miłość Ci wszystko wybaczy... smutek zamieni Ci w śmiech...**[/b][/i] [b]Nie mam weny. Ten wiersz. To o mnie. Czuje pustkę. Znowu straciłam bliską mi osobę. Przyznaję. Jestem do dupy. DO DUPY. O tak. Pierdol mnie. I pierdol system. ; ([/b]