Stare zdjęcie, z imprezy przebieranej, ja to ta po lewej

Tak sobie siedziałam, słuchałam muzyki i  zaczęłam sobie myśleć o tym wszystkim.

I tak patrząc ogólnie na życie, stwierdziłam, że żaden człowiek nie rodzi się ani dobry, ani zły.

Każdy kształtuje się przez swoje doświadczenia, owszem niektóre cechy są wrodzone lub dziedziczne, ale tak naprawdę każdy sam odpowiada za to jakim się staje.

Człowiek może mieć na koncie miliony, ale jeśli nie ma serca, uczuć i nie posiada miłości to jest nic nie wart, bo najcenniejsze w życiu jest to co mamy w środku.

Przykre jest to, że tego nie potrafimy docenić, błądzimy, ale niektórym udaje się odnaleźć dobrą drogę i zmierzać w jej kierunku...

Żeby dowartościować samego siebie potępiamy innych , wytykamy czyjeś wady, żeby nie czuć się najgorszym.

Nikt nie jest idealny, ale cały sens polega na tym, żeby odnaleźć osobę, która posiada to czego my nie mamy i na odwrót, trzeba brać i dawać, wtedy się wzajemnie uzupełniamy i możemy stworzyć całość.

Życie to układanka, którą musimy złożyć i powstanie jeden wspólny obraz.

Sensem jest odnalezienie tej drugiej osoby, która ma tą część, której nam brakuje, choć nie jest to łatwe to metodą prób i błędów, w końcu dojdziemy do właściwego rozwiązania.

Ludzie są marionetkami własnego losu, bez sensu z nim walczyć, bo to jak walka z wiatrakami.

Człowiek zawsze rodzi się po coś, każdy ma inne zadanie.

Wszyscy są równi, nie ma lepszych, gorszych, ale każdy w inny sposób osiąga cel.

Ci, którym nie przychodzi to łatwo i muszą dawać z siebie więcej niż pozostali, zdobywają największą mądrość.

Im człowiek biedniejszy tym jest bogatszy w doświadczenia, przeżycia i bardziej od tych bogatych umie sobie radzić w życiu.

Nie ma co się oszukiwać, wszystko to co nam łatwo przychodzi mamy gdzieś, ale jeśli musimy o coś walczyć do końca i dać z siebie wszystko, to wtedy wiemy ile to coś jest warte, i nigdy nie pozwolimy, żeby to coś stracić.

Życia nigdy nie poznamy tak do końca, można się go ewentualnie domyślać.

Ciągle zaślepieni codziennością popełniamy mnóstwo błędów.

Niektórzy te błędy naprawiają, inni nie potrafią ich naprawić a jeszcze inni ich w ogóle nie zauważają.

Zdarza się, że darzymy kogoś nienawiścią, nie możemy na kogoś patrzeć, jesteśmy złymi ludźmi, ale prędzej czy później dobroć w naszych sercach wygrywa.

Czasem nadchodzi to, gdy jest się nastolatkiem, człowiekiem dorosłym, ale zdarza się, że dzieje się to dopiero na łożu śmierci.

Ale mimo to wszyscy zasługujemy na drugą szansę.

Gdy rodzi się człowiek otrzymuje pustą książkę, nigdy nie wiadomo, ile posiada ona kartek, każdego dnia zapełniamy jakąś stronę, która zapisuje nasze doświadczenia, przeżycia, koniec ostatniego rozdziału to śmierć...

Nigdy nie wiemy ile czasu nam jeszcze zostało, ja staram się aby każdy dzień, każdą minutę czy sekundę przeżywać tak jakby była tą ostatnią...

Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za swoje uczucia,

ale także za te, które budzi w  innych...