rozdział 23.

 Gdy nie miałam już sił, żeby dalej biec osunęłam się na ławkę, wciąż szlochając. Damian wyszedł ze szpitala i nawet mi nic nie powiedział, a nie(!), przecież on był zajęty podpieszczaniem Amandy! - Na samą myśl o tym dostałam gęsią skórkę. I wtedy zrozumiałam. Ja nadal kochałam Damiana, miałam ochotę rozszarpać Amandę za to, że się do niego miździła. Ale przecież, oboje są wolni, może to ja tu jestem winna...

Jedyną osobą, która mnie teraz zrozumie będzie Eryk. Natychmiast wstałam z ławki, jakby ktoś dał mi  zastrzyk energii i nie zważając na to, że jedyna droga do domu Eryka jest przez las, a jest środek nocy, poszłam przed siebie, prosto do domu mojego chłopaka. Będąc już w najciemniejszym odcinku drogi coraz słyszałam jakieś szelesty, odwracałam się nerwowo i przyśpieszałam kroku, modląc się żeby to była tylko moja wyobraźnia. Po kilku minutach, które były dla mnie wiecznością, widziałam już dom Eryka. Nagle dostrzegłam, że przed budynkiem stoją dwie osoby. Cofnęłam się w tył o kilka kroków, młodziaki nie odwrócili się, chyba mnie nie usłyszeli. Jedna z postaci zaśmiała się, rozpoznałam ten śmiech. Eryk, na samą myśl chciałam wyskoczyć z ukrycia i rzucić mu się w ramiona, zacząć opowiadać co mnie spotkało, po czym słuchałabym jego słów, że wszystko będzie dobrze itd. ale to co się wydarzyło po chwili rozwiało poprzednią chęć. Ktoś zarzucił długimi, jasnym włosami, po czym zamruczał, dosłownie! Dziewczyna, która była z moim chłopakiem, odwróciła się do niego tyłem i przywarła do niego, po czym wzięła jego dłonie w swoje i przycisnęła do swoich piersi, przy czym jęknęła jak zwykła kurwa. Nie wierzyłam, Eryk nie cofnął się. Nie zrobił nic. Tylko uśmiechał się łobuzersko, tak jak kiedyś uśmiechał się do mnie. Z kluchą w gardle, która robiła się coraz większa, odwróciłam się i pobiegłam przedzierając się przed jakieś krzaki. Nie mogłam tego zrozumieć.. dlaczego wszyscy, których tak kochałam w jeden dzień okazali się takimi świniami?! Ustałam pod jakimś drzewem, zgięłam się w pół i zaczęłam rzygać jak kot.

Co miałam robić? Gdzie iść?

Wtedy usłyszałam jakieś krzyki, wołanie o pomoc. Nie bojąc się już kompletnie o swoje bezpieczeństwo ruszyłam w kierunku, z których dobiegały odgłosy. Dwóch przypakowanych mężczyzn szamotało jakąś kobietę. Straciłam rozum, spanikowałam. Wycofałam się o jakieś 60 metrów. Dopiero po chwili wróciła do mnie świadomość i wyciągnęłam telefon. Wystukując ' 997 ', drżącą ręką podniosłam telefon do ucha.

- Dobry wieczór. Komisariat policji. W czym mogę pomóc?

- Nazywam się Blanka Totulska. W parku dwaj mężczyźni gwałcą jakąś kobietę. Proszę szybko przyjechać!

- Park w centrum?

- Tak! Szybko, błagam! Oni tu idą! - Wyłączyłam telefon i rzuciłam się do ucieczki.

Chwile potem, która trwała o dużo za długo usłyszałam syreny. Policjanci zgarnęli ich, gdy już mnie doganiali. Wbiegłam im prosto pod samochód, gdyby nie to, nie wiem co by ze mną zrobili.

- Blanka Totulska? - Zapytał jakiś komisarz biorąc mnie na bok, skinęłam głową.

- Co z tą kobietą? - Choć jej nie znałam martwiłam się o nią, wiedziałam jak kto jest być wykorzystaną. Do tej pory czuję obrzydliwi dotyk ojca.. na samą myśl o tym przeszedł mnie zimny dreszcz.

- Zabrała ją karetka. Z tobą wszystko w porządku?

- Tak.

- Jesteś w stanie składać zeznania?

- Myślę, że tak.

- No to pojedźmy na posterunek. Tam mam samochód. - Ponownie skinęłam głową i odkładając Amandę, Damiana, Mamę i Eryka na drugi plan, poszłam z mężczyzną.