.Wisła

Ferie powoli się kończą.

Powinnam narzekać, że zaraz znowu się zacznie.

Zacznie się, a jakże. Mimo to powrotu do Toronto nie mogę się doczekać.

Może te słowa za jakiś czas staną mi w gardle, z reguły tak właśnie jest... ale pisałam już, człowiekowi się nie dogodzi.

Zawsze będzie jakieś 'ale'.

Tak bardzo brakuje mi słońca i zieleni.

Tylko tego chcę.

Zadymione bary doprowadzają mnie już do szału, już za dużo.

Kursowanie między domem, a pubami (z braku innych opcji) znudziło mnie do cna.

[Mówiłam już, jak ja kocham to miasto?]

Dlatego tak ciągnie mnie do akademikowej klitki.

Jednak muszę być sprawiedliwa, te trzy tygodnie były potrzebne.

Spanie najkrócej do 11, nadrobienie zaległości w książkach, ("Opowieść o złodzieju ciał" w końcu doczytana, Wiedźmińska saga w trakcie), błogie nic.nie.robienie.

I dobrze.

Przerwy było na tyle, żeby bez żalu wrócić do pracy.

A teraz?

Jeszcze tylko trochę, już niedługo będę czytała teksty w parku, albo właśnie tam... nad Wisłą ze zdjęcia.

Wszystko wyciągnie się do słońca, a powietrze zmieni smak.

Byle do wiosny.

Bo ile można do cholery...

_______________________________

A wiosny nima. Zawsze grudzień.
Nie rozpraszajmy jednak złudzeń.