39

Tak jak czulam, dwa dni bylo odlotowo, teraz glosna cisza. Przez te wszystkie klotnie oddalamy sie od siebie, a przeciez powinno byc inaczej! Klotnie powinny nas zblizyc, to jest bardzo bolesne, jestem osoba twarda, ale w tym momencie wymiekam,jestem juz za slaba zeby o to walczyc,ide sie z nim spotkac.

-Heej,pogadamy?-wiedzialam gdzie go spotkac, w miejscu gdzie zawsze przychodzi gdy cos jest nie tak.

-Jasne.

-Tez to zauwazyles co ja?

-Tak, wlasnie dlatego tu jestem, mysle.

-I co wymysliles?

-Uwazam, ze powinnismy dac sobie ta jedna i ostateczna szanse, jezeli cos sie zepsuje to koniec.

-Mozemy sprobowac, ale chce zebysmy pozniej zostali przyjaciolmi.

-Oczywiscie ze tak bedzie.

Przytulalismy sie, gilgotalismy etc. Przyszlam do domu, czekala mnie rozmowa z tata.

-Sluchaj dziewczyno dlaczego wczoraj tak pozno wrocilas?-zaczyna sie.

-Zagadalam sie z Maksem, przeciez wiesz ze nic mi sie nie stanie jak z nim jestem.

-'Zagadywac' to sie bedziesz mogla za cztery lata.

-No ciekawe, jejku przeciez nic sie nie stalo.

-Ale moglo Ci sie cos stac! Nie jestes dorosla.

-Heh jeszcze tatusiu.

-Marsz do swojego pokoju i nawet nie pyskuj.

-Przestan taki byc!

-Masz szlaban na komputer, Alana, Maksa i innych twoich przyjemnosci.

-Nie mozesz mi tego zabrac.

-Moge.

-To ja wychodze!

Spakowalam sie i wyszlam, poszlam do Maksa,powiedzialam wszystko jego rodzicom, powiedzieli ze moge zostac, wiedzialam ze sie zgodza sa to ludzie o troszke innych pogladach niz moj tato.Nie sa tacy jak moj tato. Wieczorem rozmawialam z mama powiedziala zebym chwile u nich zostala pozniej mam wrocic do domu. Zycie nastolatkow jest takie trudne, chociaz chcialaym miec tylko takie porblemy. Dobranoc pamietniczku.

I? dobranoc <3