TAKI mały był <3

Jak ten czas leci ;d

Im bliżej punktu wyjścia tym gorzej. 

`Noc nie daje snu to jest natura tego miejsca`

Mam dosyć obowiązujących mnie norm i ograniczeń.

Mam dosyć dostosowywania się zawsze, bo przecież muszę.

Mam dosyć musieć, w peunej gotowości.

Od przyszłego tygodnia zapomnę co to sen prawodpodobnie.

I co to jest spędzić fajnie popołudnie.

W ogóle pewnie zapomnę co to jest popołudnie. 

Nie chce mi się, nie widzę celu, wszystko jest takie bezsensu.

Poczułam się dzisiaj trochę Jadwigą.

Ale jak przyniesie skutek to poczuję się Tomkiem.

Tak czy inaczej chyba powinnam zacząć dorabiać.

Męczy mnie wszystko, jestem wykończona.

Chciałabym chwili wytchnienia, a tymczasem szykuje się najcięższy miesiąc życia.

A przecież po tym cholernym sierpniu i wrześniu miało zacząć być w porządku...

Czas na stworzenie planu B, który powinien być chyba planem A.

Ale przecież jakby Pamela miała sobie odpuścić, to chyba byłby koniec świata.

Brak aspiracji i inspiracji, nienawidzę nie wiedzieć. 

Chyba staję się dorosła. 

Jeść, spać, jeść, spać.

Odchorować swoje w świętym spokoju.

Chociaż marzy mi się po prostu spacer, jeden cholerny spacer.

Nic więcej nie chcę, ale przecież w weekend jest tyle czasu...

Nie wiem, w co włożyć ręce.

Czas na chill, jak się nim cieszyć? 

Za dużo na głowie i niby fajnie pięknie, ale po co?

Co z tego będę mieć?

Brak pokory, brak snu, brak pokory, zawiść, brak pokory.

Dlaczego tak bardzo boli patrzenie, jak komuś innemu spełniają się nasze zachcianki?

Chyba nie zasłużyłam po prostu.

A przecież `to co robię jest wszystkim co potrafię`...

Zostanę korepetytorką od matmy, polskiego i niemieckiego.

Mam dosyć mojego sztywniactwa, dlaczego nie chcesz mnie rozerwać?

Ja tylko pragnę w końcu spokojnego, szczęśliwego dnia, który mnie rozerwie.

Palę za sobą wszystkie mosty.

A przecież nie potrzebuję nic więcej, oprócz...

Teraz już wiem, to konwenans a nie chęć.

Zwykłe poczucie odpowiedzialności a nie pragnienie.

Zwykłe głupio zamiast chęci sprawienia przyjemności.

Trochę mi smutno z tych wniosków. 

Nie pozdrawiam.