Muszę patrzeć dalej ...

Muszę patrzeć dalej, niż jest to możliwe by zobaczyć me wady i przywary. I widzę je w całej okazałości zaraz za horyzontem myśli, lecz pomimo nieostrości znam każdy ich niecny zakamarek zbrukanych otchłani dawnego człowieczeństwa a to, w jaki sposób obserwuje me poczynania jest jak pradawną lekcją anatomii ciała. I tak rozcinam kawałek po kawałku swe myśli i uczucia, analizując każdy nerw jakby był schematem poszczególnej sekwencji z mojego życia, lecz niemal zawsze dochodzę do tych samych niezadowalających wniosków nad mymi poczynaniami. Nacinając skórę, która trzyma się do ciała i brudnej duszy na słowo honoru wiem, że znajdę pod nią zarazę, która powinna zostać spalona na średniowiecznym stosie. A gdy już zakończę pierwsze cięcie wycinam z gracją baletnicy fragment żyły tak, aby nie naruszyć, po czym przyglądam się z bliska wewnętrznym ściankom, na których zauważam coś na kształt czarnej, bezwymiarowej masy, która jest tylko a może aż moimi resztkami honoru i sprawiedliwości, której nie mam dla moich ofiar i oprawców. Następnym punktem moich rozmyślań jest gardło, z którego niejednokrotnie padały cięte słowa na ludzi, którzy nierozumną mych zadumek, ale czy ta część ciała będzie się różniła(?) Na szczęście nie, jest tak samo przegniła i przeżarta od środka na skroś przez grzechy nasycone nieograniczoną nienawiścią, lecz pomimo licznych ognisk zniszczenia zdawało się, że tchawica jest na tyle sprawna żeby ostatnimi siłami wyrzucić z siebie głosem jeszcze charczącym od krwi ostateczny osąd, nad własną egzyntencią. To zadziwiające jak bardzo może być rozległe w rozpadzie ciało a przy tym w miarę możliwość funkcjonować, lecz nie dajcie się wieść moim uczesanym włosom, czy starannie dobranym ubraniom, ponieważ jestem jak śniące jabłko, które zostało niestarannie i w pośpiechu zerwane z wielkiego drzewa, przez nierozsądnego rolnika, lecz w momencie samego zerwania mnie zaczęło się dostawać do środka owoca powietrze, które niosło ze sobą pierwiastek zatracenia i zagłady. Również zadziwiające jest to, że jabłko zniszczone od środka wyda z siebie małe, jeszcze zdrowe nasionka, z których wyrosną następne jabłka. Zakończając zabawę z gardłem kieruje się stosunkowo nie daleko w dół zimnego ciała i tak znajduje serce, które powinno pompować czystą, nieskalaną krew, lecz tak nie jest. Już od lat wielu przez ten organ jest tłoczona gęsta, bez smakowa ciecz, która niesie ze sobą najgorsze myśli. Ale zastanówmy się, dlaczego ów organ jest nadal w wyśmienitym stanie, przecież powinno na nim zakwitność wielki, piękny grzeb pleśniowy, który byłby jedyną dobrą częścią ciała. A może serce trzyma się na chwile i już nigdy nie ruszy, przecież już tyle złego narobiło, jednak nie, będzie bić długo i silnie aż do końca mych dni, pomimo zapadniętej w sobie aorty i dziurawego przedsionka, przez który wycieka ciemna masa z prędkością starego ślepca. Słowem wyjaśnienia dopowiem, że jest to fragment z jednej mojej książek, ale czy jest dobrzy czy zły to już sprawa gustu. Mam nadzieje, że w jakiś sposób spodobał ci się ten dość dziwny teks.