wczoraj pisałam notkę, ale się nie dodała, więc zrezygnowana, z wczorajszego postu dodaję tylko fotkę. historyjka z wczoraj pozostaje wśród anegdot, których więc tutaj nie poznacie, ale popatrzcie chociaż sobie na piękną okolicę, w jakiej jestem- taki widok mam po drugiej stronie jezdni przy ulicy, na której jesteśmy z moim Mężczyzną, a plamki są stąd, że mam upierdolony obiektyw i zorientowałam się dopiero przy obróbce na komputerze, a że leń jestem- to raczę Was na wpół surową fotką.

w ciągu dwóch tygodni tutaj psychika odpoczęła mi tak niesamowicie, że własny spokój jest teraz największym argumentem, żeby nie wracać. jestem zażenowana poziomem (nie)szczerości, jakim obdarzają się moi znajomi. widząc tak różne punkty widzenia na różne sytuacje, różne opinie na temat innych osób, w mojej głowie coraz częściej pojawia się alerty:

"jak dla niej jest tak fałszywa, to jakim mnie raczy kłamstwem?"

"skoro nie widzi głupoty swoich 'przyjaciół', to jak mogę uważać ją za myślącą osobę?"

"jeżeli dał z siebie zrobić takiego idiotę, to jak dalej szanować go za rozsądek?"

"skoro ja wiem, że mnie okłamujesz i Ty też doskonale o tym wiesz, to czemu grasz dalej w tą szopkę?"

gdybym była na psychologii, zamiast na inżynierskich, lwią część moich koleżanek powinnam obserwować nie pod kątem sympatii, szacunku i zaufania (lub jego braku w sytuacji "zobaczmy, czym mnie uraczysz jeszcze"), ale pod kątem ich tanich wymówek, głupich odzywek i mijania się z prawdą; już dzisiaj przy odpowiedniej wiedzy z dziedzin socjologicznych mogłabym napisać książkęo tym "jak nie powinno się zachowywać, jeżeli chcecie budzić szacunek". przy dniu wyważonej krytyki, może i samą siebie bym tam umieściła w rozdziale "nie bądź też przesadnie szczerym" lub "nawet otwarcie nie mów ludziom, co o nich sądzić, bo i tak to przeinaczą". haha, albo "manipulowanie swoim wizerunkiem, aby dawać mylne wrażenie o swojej osobie". i wierzcie mi, manipuluję tak, żebyście mnie znienawidzili, bo tabunu adoratorów bym nie zniosła.