Ktoś zapukał do mych drzwi. Odetchnęłam, zamknęłam zeszyt i wstałam z fotela. Otworzyłam, za nimi stał wysoki, ładnie opalony blondyn z czerwoną różą w dłoniach.

- To dla mnie?  spytałam i uśmiechnęłam się szeroko.

- Oczywiście.  powiedział podając mi kwiat.

Położyłam różę na biurko a potem oplotłam dłońmi szyję Adama, on objął mnie w tali i po chwili złożył na mych ustach namiętny pocałunek, który powodował, że cały świat zawirował mi w głowie.

- Wiesz wczoraj zakończyłam rehabilitację, lekarze wciąż powtarzają, że miałam ogromne szczęście a ja myślę, że to dzięki tobie&

- Ciii  powiedział kładąc palec na mych ustach.  Zapomnijmy o tym wszystkim, minął prawie rok, czas zapomnieć.

- Racja  odpowiedziałam.  Tylko mam pytanie, co byś zrobił, jeśli Sebastian nie przeprowadziłby się w takim tempie?

- Pewnie bym go zbił. Madziu, proszę cieszmy się tą chwilą.  rzekł i po raz kolejny namiętnie mnie pocałował.

- Kocham cię  szepnął mi do ucha.

- Ja ciebie też kocham  odpowiedziałam czując jak moje serce topi się w cudownym uczuciu.

- To idziemy na te rowery?  dostrzegłam iskierki w jego błękitnych oczach, gdy zadawał mi to pytanie.

- Przejechałeś tyle kilometrów specjalnie po to abyśmy pojeździli trochę po mieście?  zapytałam z niedowierzaniem.

- A czy nie wspominałem ci, że to mają być rowery wodne?  roześmiał się głośno a po chwili, nie dając mi najmniejszego wyboru, wziął mnie na ręce i obrócił wokół własnej osi.  Jak ja bardzo cię kocham!  krzyknął a łza szczęścia spłynęła po jego zaróżowionym policzku.

Zresztą, jaki sens ma rozprawianie o miłości,

skoro miłość posiada swój własny głos i mówi za siebie..