Pięciolina spadających nut.

Dnia Czternastego - noc - 14  lipca Roku 2009

Pan Dalloway kontemplował symfonię upadającej kropli.

Wsłuchiwałem się w mozaikę kolorowych barw dźwięku zaczepionego o rynnę  na którą co kolejny pochmurny dzień, spada cała gama nut, wygrywająca swoje krople na jej metalicznej powierzchni.
Syreni śpiew unoszący się na morskiej bryzie, niesiony przez jej fale dociera do spragnionego marynarza, skuszonego mistycznymi głosami kobiet rzekomo tęskniących za rozbitkami, których poniosła toń oceanu. Pieśniarki nocy jak nieskalane łabędzie igrające na seledynowych bałwanach tańczą balet na cześć  bladej poświaty srebrzystego księżyca - oświetlającą ich przepiękne lica - dziś wyjątkowo okrągłego - zdającego się połykać garście mroku uwięzione gdzieś tam w przestrzeni.
Wizja spadającej symfoni kropel.
Wyrafinowana synestezja smaku sztuki widzenia tam gdzie oczy bywają zamknięte, a uszy błądzą po krainie niezbadanych otchłani ciszy.
Kraina niezwykle barwna i piękna w swoim bogactwie, otoczonego złotawą powłoką bursztynu - niczym owad - który pod wpływem stagnacji upływającego czasu został tam uwieczniony, niczym na starodawnej XIX wiecznej fotografii.

Zapytasz czym jest ten świat?

Cudem będzie jak odpowie Ci echo Twojego własnego głosu ( o ile nie zgubi się w szerokim prądzie rzeki wspomnień i wartkim potoku myśli, które zbombardują Twoją jaźnię nie pozwalając Ci zaczerpnąć świeżego powetrza).

Wsłuchiwałem się w mozaikę kolorowych barw dźwięku. Zatopionym wzrokiem spoglądałem na jasne, uliczne latarnie, które niczym świetliki baraszkowały przed moimi na w pół zamkniętymi oczami. Gdyby ich nie było, Człowiek błądził by w ciemnościach wpadając w głębiny swoich własnych błędów i niepowodzeń. Czym wobec tego jest życie świetlika?
Drobnostką.
Tak jak drobnostką jest uliczna latarnia, bez której nie widzielibyśmy Drogi.
Świetlik. Mały kapłan Księżyca. Jest przedłużeniem Jego Woli, Jego Światła, Jego twórzych promieni otulających czarną nocą świat, który zdajemy się widzieć przez pryzmat magii.
Drobnostka.
Jak kropla deszczu, która tworzyła kolorową mozaikę barw dźwięku, którą kontemplowałem.