Przystanek: Prądnicka. 

Zdjęcie pozostawia raczej wiele do życzenia, ale cóż wymagać od mojego aparatu w telefonie. Robione na szybko około siódmej rano. Tak, nikt nie potrzebuje okularów RANO. Ja potrafię wstawać w tym roku o takich porach rano tak sumując nawet cztery razy w tygodniu. No, ale nie o tym chciałam... 

U mnie po staremu. Jak zwykle. To znaczy, żeby było jasne nie narzekam. Nie lubię ekstremalnej nudy, chyba nikt nie lubi ale w pewnym sensie taki spokój w życiu to dziś coś na wagę złota. Ja już taka jestem. Spokojna. Na uczelni jest teraz trochę do robienia. Praca w toku. Plan jeszcze nie zaakceptowany, ale było powiedziane, że jest całkiem niezły na pierwszy rzut oka, to dobrze się zapowiada. Ksiażki już mam dwie. Myślę, że od przyszłego tygodnia zacznę pisać... Chciałabym, żeby poszło płynnie, ale może być ciężko... to jednak nie to samo, co taie sobie gaworzenie na łamach photobloga... Tym bardziej, że praca będzie zawierała dużo o prawie... ale to mi odpowiada. Narazie wydaje mi się, że to taki samograj przynajmniej jeśli chodzi o część teoretyczną. Pewnie się mylę. Zwykle tak mam, że jak coś mi się wydaje łatwe, to jest na odwrót. Zobaczymy. Muszę się streszczać bo planuję zmienić kierunek studiów. I nie robić przerwy. Nie chcę się uczyć długie lata. Jeśli tylko się uda startuję na magistra, jeśli nie trudno. Chcę mieć coś życiowego na koncie poza dzienikarstwem. Zdaje się, że dwie licencje są lepsze od jednej. Narazie skupiam się na dniu dzisiejszym. A jednej rzeczy zdążyłam się już nauczyć. Jeśli się czegoś bardzo pragnie i do tego dąży, to się uda. Miałam iść do kiepskiej szoły średniej, ledwo zdać maturę, szczególnie z matmy, no i nie dostać się na wymarzone studia. Przyajmniej takie były obawy, a Ci co mnie nie lubili, bądź nie wierzyli we mnie tak wlaśnie twierdzili. Tymczasem zrobiłam znacznie więcej niż im się wydawało. To bardzo satysfakcjonujące. 

Twoje możliwości są w Twojej głowie!