Zmagam się sam ze sobą

To pierwszy z dni urlopu, w którym się sobie przyglądam 

coś jest w tym, gdy znów w środku z pustki wnieść mogę w swych słowach 

po co to wszystko - skoro w takich chwilach czuję tylko dysonans 

monolog zmysłom pozostawi dzisiaj z ujęć symbiozy powab 

Z sobą samym potok słów sprawi, że znów będę mógł wszystko 

to coś karmi wgłąb znowu, abym ze słów przeszedł znów w czynność 

pisania mych wierszy, gdy zapas sił tętni we mnie na nowo 

przyswajam tym większy w zwyczajach ich bezlik, lecz chcę dać poziom 

A jak narazie po prostu zmagam się sam ze sobą 

mam czas na daleką podróż z działań w wersach, lecz z głową 

albowiem nic na siłę, bo to ma się stać we mnie naturalnie 

na co dzień wdycham ciszę, bo poznać trzeba siebie naprzód bardziej 

I tak codziennie pilnuję, by sam od siebie nie uciec 

w swych łzach wgłąb sięgnę z wyczuciem, gdy nadto wewnętrznie z bólem 

sobie nie mogę poradzić - one zastępowały wiersze w obiegu 

co dzień w mej drodze do prawdy, potem nakierowały wnętrze do celu