Trochę mi zajęło bym mógł to w końcu pojąć 

że godząc się z wami, musiałem najpierw pogodzić się z sobą 

poniosłem klęskę i przez to dopadł mnie prawdy obłok 

toteż oddaję wam to wierszem co we mnie zastygło wgłąb 

Jest w was tyle piękna, że zrozumiałem co to jest mądrość 

serce przy was nie pęka, lecz na nowo się zrosło 

i zrasta się dalej, jednakże moje już nie woła na pomoc 

bo na szczęście ten szalet nie jest czynny całodobowo 

Gdyby był, to byle kto by je przygarnął tu dziś z trudem 

a potem je wyrzucił między jednym a drugim gównem 

spuszczając wodę z rana na emocje z bólem 

nie usłyszałaby obelg w zamian za zbędną tresurę 

I tak to właśnie działa, dlatego się wam przyglądam 

by żadna z was nie napierała, pogłębiając dysonans 

bo im więcej w was dobra, tym bardziej konsumując to danie 

zaczyna brakować potraw, co skutkują oddaniem