Baśń

To niezwykłe, że wszystko było na Twój obraz 

po cichu wierzyłem że Cię kiedyś muszę spotkać 

w tym śnie sobie latałem niczym ptak lub owad 

Twój zapach zabrałem, bym mógł Cię uwieść chociaż 

aby to zrobić, nie mogłem dać po sobie poznać 

że jestem sobą, więc przybrałem inną postać 

podczas gdy się zmieniłem i przybrałem ludzki rozmiar 

przeszedłem mile, by móc się wdać z Tobą w romans 

Nieco rozkojarzona - jakbyś miała poznawczy dysonans 

między tym co czujesz, a tym kto jest w Twoich ramionach 

lecz jako konsument sączysz - od nadmiaru uciech upleciona 

w warkocz z moich kończyn - ze mnie, tak cudownie uniesiona 

Uwięziona moim splotem jesteś w takiej ekstazie 

że nie odkładasz na potem tego co poniewczasie 

bo za późno w tej chwili tylko na to by się opamiętać 

i udawać że Ci serce rośnie tylko podczas święta 

Najpiękniejsze w tej baśni jest to, że im bardziej czas płynie 

tym nasze wnętrza w pocałunku nie chcą nawet na chwilę 

się odkleić - bo im coś bardziej nam nie wypada 

tym mniejszą mamy ochotę żeby to zmienić 

i koniec końców robimy tu i teraz wszystko by nadać 

sens chwili, i czerpać dozgonnie z naszej miłosnej bohemy