1032. Z wiatrem gonić się

Kolejny dzień, budzi mnie promień słońca.

Idę dziś za horyzont, gdzie nie widać końca.

Mimo granic, przecinać wstęgi chcę.

Już nigdy nikt, nie zatrzyma mnie.

Chcę tylko dalej biec,

Przed siebie ciągle biec.

Z kolejnych ust, słyszę znów ''niemożliwe''.

Zamykam mocno uszy, w swoją stronę idę.

Patrzę przed siebie

gdy ty odwracasz wzrok.

Poniedziałek w pełni, już za oknem ciemno, więc bd można rozświetlić świąteczne ozdoby, które już są na swoim miejscu. Jeszcze trochę sennie i monotonnie. Nic się specjalnego nie zadziewa, jutro coś się już myslę zacznie pożądnie dziać, czas bd konstruktywniej wypełniony, co prawda kotki mogą się trochę nudzić same w domku, ale zapewne bd śpiochały grzecznie, jak to zazwyczaj przez całe dnie. Już pewnie mają też dosyć oglądania w kółko mody, bo w sumie jeden odcinek za drugim :)

Tak więc wracam dalej do przygód serialowych i udanego popołudnia :)