Ludzie mają dziwną tendencję do komplikowania sobie życia. Ostatnio ktoś mnie spytał jak moim zdaniem ludzie komplikują sobie życie? Odpowiedź była prosta, krótka i zwięzła, po pierwsze po prostu stwarzają sobie problemy, których nie ma. Spytacie dlaczego? Hmm dlaczego, może dlatego, że tacy już jesteśmy, że nie możemy usiedzieć spokojnie, że jak jest dobrze, to zaczynamy węszyć jakiś podstęp, podejrzewamy, że to na pewno tylko ułuda, jakieś złudzenie optyczne, że coś się dzieję tylko jeszcze nie wyszło na jaw. Czasami robimy to też z nudy, bo jak człowiek się nudzi, to mimo wolnie zaczyna się zastanawiać, a takie zastanawianie się jest jak szukanie dziury w całym. I w ten sposób powstają tak zwane problemy nieistniejące, wyimaginowane, które sprawiają, że się ze sobą kłócimy. Jest też druga opcja tak bardzo myślimy o tych problemach, których nie ma, że jest tworzymy czepiając się innych i wywołując wilka z lasu. Po drugie nie rozmawiamy ze sobą, kiedy mamy jakiś problem to dusimy go w sobie, tłumimy w sobie złe emocje w stosunku do kogoś, potem one się piętrzą, buzują w nas, są niczym lawa w wulkanie tuż przed eksplozją, a potem faktycznie eksplodujemy. Czyż nie łatwiej byłoby porozmawiać (z naciskiem na słowo porozmawiać, bo krzykiem też niczego dobrego nie zrobimy), powiedzieć słuchaj jest tak i tak możesz coś z tym zrobić proszę cię, ale to nie leży w naszej naturze. Jak jest prosto to komplikujemy, utrudniamy, sami sobie rzucamy kłody pod nogi, nie wiadomo po co doszukujemy się rzeczy, których nie ma, zamiast podejść do spraw na chłodno, ze spokojem i racjonalnie.

 ,,Często człowiek sprawę przeinaczy I właśnie, co jest dobrem, jako złe
tłumaczy."

 ,,Pamiętaj, że to, co wpuszczasz do głowy, pozostaje w niej na zawsze."

,,I co to znaczy śmieszny? Cóż z tego, ileż to razy człowiek bywa albo
wydaje się śmieszny? A teraz prawie wszyscy zdolni ludzie strasznie się
boją śmieszności i w skutek tego są nieszczęśliwi."