Jestem szczęśliwa.

Pociąg dojeżdża powoli do ostatniej stacji. Maszynista spowalnia maszynę. Już widać dworzec. Na peronie stoją wszystkie moje odbicia. Kiedy pociąg się zatrzyma zdążą zniknąć w tyle mojej głowy. Zostaną po nich palone listy, kilka książek, stare płyty. Dojeżdżam do stacji.

Jak dobrze być sobą.

Może nie wysiadam z przedziału z medalem na szyi, może bez akompaniamentu muzyki, bez braw stojącego tłumu, ale chyba dorosłam. Chyba to moment, w którym ze szczęścia brakuje tchu.

Na pustym peronie stoisz Ty.

K.