wstecz

uruchomiłam komputerek. a razem z nim lawinę wspomnień. nigdy wcześniej nie były mi tak obojętne.

zaczynam zastanawiać się, czy tamtego dnia, przed prawie czterema laty, nie zakląłeś naszej przyszłości mamrotając słowa o wyjeździe, warszawie i całej tej rozłące. wydaje mi się, że nie możemy już żyć inaczej. wieczne kursy na linii obu stolic. żadnej stałości.

a może jedyna jej możliwa odsłona.

z moich wad

składasz origami

dajesz mi odpocząć

nie muszę walić głową w mur

rozchmurzasz mnie

gdy wpadam w szał

wyrywam własne kartki

zbierasz je

i składasz z nich

żurawie origami

mela k