7.

Rozdział 7.

Po kilkunastu minutach były już w domu. Klara pomogła wyjść przyjaciółce z samochodu i zaprowadziła ją do jej pokoju. Położyła ją na łóżku i usiadła obok niej.

-Dlaczego chciałaś się zabić ? -zapytała patrząc na czerwone plamy krwi na bluzce Kaji.

-nie zasługuje na to żeby żyć.

-Kaja , co Ty wygadujesz. Masz mnie , Mateusza...

-taa, i obojga Was zraniłam..

-Daj spokój. Wybaczyłam Ci.

-Ty tak. a Mateusz ?

-Rozmawiałaś z nim ?

-nie.

-W ogóle z nim nie rozmawiałaś ?

-no nie

-to skąd wiesz że Ci nie wybaczy ? i dlaczego chciałaś ...wiesz.?

-wiem. Wiem to że mi nie wybaczy. Mam ogromne wyrzuty sumienia ! dlatego chciałam się zabić.

-Kaja to co chciałaś zrobić nie miało najmniejszego sensu. Masz wspaniałych rodziców, przyjaciół, chłopaka.! Chciaađ to wsyzstko tak po prostu zostawić? Ogarnij!

-Klara , dziękuję ze jesteś.

-Nie ma za co. Jestem od tego żeby Ci pomóc.

-dzięki.

-Mała, trzymaj się ja już muszę lecieć, bo nawet nie powiedziałam mamie gdzie idę. To pa-powiedziała i cmoknęła Kaję w policzek.

-pa kochana.

Klara wyszła z pokoju Kaji. Po cichu zeszła po schodach. Rodzice Kaji siedzieli przy stole w kuchni.

-dobranoc -powiedziała Klara zmierzając ku drzwiom wyjściowym.

-Klara zaczekaj.

-tak ?

-co z nią.?

-Już jest w porządku. Rozmawiałam z nią.

-Dlaczego chciała to zrobić?

-To już chyba powinna państwu sama powiedzieć. Proszę do niej często zaglądać.

-Dobrze. Dziękujemy.

-nie ma za co - usmiechnęła się Klara i wyszła z domu. Na dworze było zupełnie ciemno. Nie świeciły się nawet uliczne latarnie. Spojrzała na zegarek. Dochodziła godzina pierwsza. Coś ewidentnie było nie tak. Przecież zawsze latarnie świeciły się do samego rana. Wzruszyła ramionami i ruszyła w stronę domu.

Ciąg dalszy w następnej notce :)