Zabawne jak życie, karma, Bóg lub co tam ktoś sobie uważa za stosowne, potrafi sprowadzić do pionu osoby zbyt pewne siebie, pokazać im, gdzie tak naprawdę jest ich miejsce. Tak, przyznaję się - cieszę się cudzym nieszczęściem, w końcu jestem tylko człowiekiem, a jak wiadomo człowiek, człowiekowi wilkiem,  jak mawiają. Cieszę się powtarzając "a nie mówiłam", z lubością przybieram na twarz ironiczny uśmiech i nawet nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. Chyba dla pewnych osób nie ma już miejsca w moim świecie. 

Snu brakuje mi ostatnio tak samo jak i zawsze pieniędzy. Jestem pewna, że spanie na stojąco nie stanowiłoby dla mnie zbyt wielkiego wyzwania. Paradoksalne to, że ja, osoba bezrobotna (no bo nie liczmy tych czwartkowych nocy w ciuchu jako pracy stałej), teoretycznie nie robiąca nic konstruktywnego,  nie mam od jakiegoś czasu chwili dla siebie. Noc zmalała do wymiaru maksymalnie sześciu godzin, paznokcie czekają na lakier, włosy na maseczkę, książki na przeczytanie, mój organizm na odpoczynek. Kurz na półkach w pokoju rośnie, sterta prania razem z nim, bo nie ma kiedy nastawić pralkę, a później wyjąć z niej rzeczy.  Myślałam, że będę umierać z nudów, a tu proszę bardzo, coś się ruszyło, jednak ten czas wakacyjny nie jest taki zły.

Wychodzę wieczorem, wdycham chłodne, prawie już jesienne powietrze, patrzę na zachód słońca i myślę sobie, że  przecież zawsze mogło być gorzej. Czyż nie ?