Oh, fuck it. 

     Cholera, wciąż się nadziwić nie mogę, jak bardzo przyzwyczaja się człowiek do tego, co dobre i jak bardzo cierpi, kiedy się to skończy. A kończy się zawsze, wszystko jest kwestią czasu. Powinien więc człowiek o tym pamiętać. A ta myśl jest, jest z nim, czai się w zakamarkach mózgu i serca, ale człowiek usilnie ją odpycha, bo przecież jest dobrze, dobrze, dobrze, przez chwilę, moment, oka mgnienie...

     Można wysłuchać tysiące opinii, odbyć dziesiątki rozmów, miliony razy samemu sobie w głowie tłumaczyć, że sensu nie ma i nie będzie, że jedynym słusznym wyjściem jest zapomnienie natychmiastowe i całkowite. Można, ale co z tego ? Na końcu i tak zostanie człowiek z rozczarowaniem kompletnym i poczuciem własnej wartości zdeptanym do rozmiarów małej pchły skaczącej w lisiej sierści. Z nieprzespaną nocą, zapuchniętymi oczami i pustą paczką po papierosach.

     I nauczy się człowiek z tym żyć, powolutku przyzwyczai się i do tego, że jest źle, poukłada jakoś te klepki w swojej głowie, a niechciane myśli wepchnie gdzieś do szufladek głębokich. I będzie chujowo, ale stabilnie, jak to mówi modne powiedzenie ostatnich miesięcy. Będzie, dopóki Nadzieja się nie zjawi i swoją małą, tak naprawdę nic nieznaczącą iskierką, rozpieprzy wszystko w drobny mak, znów. Rany na nowo otworzy i solą posypie, przekopie i zostawi, nie raz i nie dwa.

     Schemat powtarzalny, błędne koło.

     Czasami zastanawiam się czego nienawidzę bardziej: świata wokół, czy siebie ?