Rusałka comeback

Po długim spacerze znalazłam wkońcu na

pustyni automat z Coca- colą. Usiadłam

przy nim i zastanawiałam się jak go

uruchomić. Wrzucałam żetony (dni,

tygodnie, miesiące) i nic. Pod koniec

czerwca wpadłam na jakiś idotyczny pomysł

skopania go. I nic. Tylko go troszkę

zapaskudziłam odciskami swoich butów i

rąk, sama robiąc sobie mase siniaków i

ran. Popłakałam też nad nim. I nic,

Przeklełam do. I nic. Czułam się tak

źle...

Dziś mojają dwa miesiące od kiedy

zobaczyłam po raz pierwszy ten automat.

Nawet na chwile o nim zapomniałam...

Dokładnie 2 miechy... Co do dnia... A

dopiero dziś ujrzałam schłodzona puszkę.

??

Oczywiście jesteście inteligentni i chyba

wiecie że nie siedze codziennie przed

automatem. To taka abstrakcyjna obrazowa

metarora. Metafora mojego losu. Już

wyjaśniam. nie wszystko. Ale część.

Od dwuch miesięcy myśle co się ze mną

dzieje. Nie znalazłam dotąd odpwoeidzi

"Dlaczego to się dzieje" wiem jednak "co

i co robić"

Miałam cudownego chłopaka, to prawda.

Jednak gasłam przy nim. Każdego dnia.

Jakby wewnątrz ktoś przykręcał mój kurek

gazu. A ja nic nie mogłam zrobić. Szłam

przed siebie. I gdy płomień zgasł nawet

nie zauważyłam. Zdawało mi się że

jestem... szczęsliwa... tak to można cyba

nazwać. Ale tak się nie stało.

Zbuntowałam się przeciwko automatowi.

Sama nie wiem czemu on winien. Ale

uważałam go za ostatnie świństwo i coś

okropnego. Miałam go przez chwile w dupie

(metaforycznie oczywiście, metaforycznie)

Chciałam by wszystko nagle się zmieniło.

Co straciłam.?? Reputacje.?? Wśród innych

moje zachowanie wzbudziło respekt.

Bezsens. Otaczało mnie grono cudownych

ludzi a do mnie przylgnął pył nienawiści,

focharstwa (jak ja kocham tworzyć nowe

słowa), jechałam po ludziach tak jakby

miał mi to coś dać... Nie wiedząc

czemu... Bez celu...

A dziś. Dziś znów poczułam, że błyszcze.

Duchowo (nie nie poszłam na oaze dzieci

bozych ;p) Zmyłam z siebie pył. Poszłam z

samego rana do osoby której tlye

zawdzięczam.Pojechaliśmy załatwić kilka

spraw. A potem zrobiliśmy taką obsówkę,

że szkoda gadać. Pół godziny siedzieliśmy

w Albercie z głowami w zamrażarkach bo

fajna para szła jak się zaczynaliśmy

śmiać. A potem w 30 stopniowym ukropie

idąc przez ZWM poczułam to co kiedyś mnie

tak jarało. MAX SPONTAN.Dałam Mareczce

torbe i wskoczyłam do fontanny.

Fatkycznie ludzie dziwnie na mnie

patrzyli i woda trochę śmierdziała ale to

drobny szczegół. Ja się bawiłam dobrze.

Marek patrzył na mnie jak na wariatkę i

się śmiał. Zmokłam fakt. Ale coż. Zabawa.

potem zrzumałam.. Przez 2 miechy.

Kontrolowałam siebie niepotrzebnie. A gdy

zgasłam, nie wiem. To jak nie ja. Chodz

też było ciekawie. Tylko trochę

przegiełam. I ja już sama wiem o czym

mówie. I szaa. Brakowało mi. O. Hop. I

uż. Robie. Wiem wiele zrobiła szkoła i

zakazy rodziców. TEraz... czas to jak

najszbciej w blasku radości naprawić.