dajesz mi siłę...

Otaczała go cisza, delikatnie dotykała jego uszu.

Powieki przykrywała cienka, puszysta ciemność rozglegająca się między nim, a jego otoczeniem.

Tuż obok leżały słuchawki, z których wydobywał się ledwo dosłyszalny dźwięk.

Nie docierał do niego, on był z daleka od miejsca, w którym przebywał.

Jedyne światło, jakie docierało do jego pokoju, do niego, pochodziło od gwiazd.

Były ich miliony, ale on utkwił źrenice w jednej.

Wydawała mu się samotna, mimo ich ogromnej ilości.

Była mu bliska, pomimo ogromnej odległości.

Była dla niego wyjątkowa, choć nie tylko dla niego.

Była mu niezwykła, bo w tym samym momencie stanowiła centrum uwagi innego wzroku, innych myśli, całkowicie innej osobowości. Osoby mu bliskiej, odległej, samotnej, wyjątkowej.

Zupełnie innej, a mimo to tak bliskiej.

Nieznanej, a jednak ważnej.

Ich wzrok stanowił niewidoczną podporę dla odległej gwiazdy.

Wspólnie podtrzymywali ją przed upadkiem w czarną otchłań, przedłużali nadzieję.

Lecz mimo ich starań to siła grawitacji, nieodczuwalnego przywiązania, okazała się silniejsza.

Ich wspólny obiekt obserwacji nagle znikł, podsuwając im myśl, a właściwie życzenie.

Kolejna rzecz, która ich połączyła przed i po zamknięciu powiek.

Odpłynęli wspólnym statkiem wyobrażeń w kierunku tego samego portu.

Oby wiatr był im przychylny...

krótkie momenty układają się w całość!
 

komentarze mile widziane