Motyle.

Po co być szczerym? Po co mówić prawdę?

To się nie opłaca. I tak zostaniesz osądzony i oskarżony o coś, czego nie zrobiłeś. Bo to przecież tak nieprawdopodobne, co się stało, że na pewno ściemniasz.

Jesteś z zasady prawdomówny i zwyczajnie masz za dużo lat, żeby się bawić w głupie wymówki?

No cóż.

"Nie chcę nikogo oskarżać..."

... ale już to zrobiłem.

Tak łatwo jest oskarżać innych o różne rzeczy nie mając dowodów, nie myśląc jakie to może być dla danej osoby krzywdzące. Zwłaszcza, gdy robią to najbliżsi. I nieważne, czy chodzi o coś wielkiego, czy jakąś pierdołę. Boli równie mocno.

Ładnych parę dni myślałam o Chesterze, o tym co się stało. I pomyślałam, że go rozumiem. Że musiał się czuć tak strasznie samotny, że już nie dawał rady. Że demony, z którymi się zmagał były za silne i już nie był w stanie się im dłużej opierać. I nie miały znaczenia te tysiące ludzi, którzy go kochali, bo musiał z nimi walczyć sam.

Przeraża mnie ta myśl, że rozumiem.

Że przez tak naprawdę dość błahą rzecz zalewam się łzami i myślę, że nie chcę żyć, jeśli to życie ma tak wyglądać. Bo czuję się samotna i nawet nie mam z kim porozmawiać o tym. Bo przecież wszyscy są zajęci własnymi problemami, a moje własne to nie są prawdziwe problemy, przecież wiem.

Straszne to jest, ta myśl, że życie składa się w większości z mniejszych lub większych problemów, z którymi trzeba sobie radzić samemu. Boję się, że któregoś dnia nie dam im rady.

Nie wiem co się ze mną dzieje ostatnio, ale nie podoba mi się to. Miesiące pracy nad sobą zdaje się, że trafił szlag. A było już całkiem nieźle.

Minęło 10 lat odkąd założyłam tego fotobloga (!!). Nadal żałuję tych wszystkich notek (a nazbierało się tego od groma przez jakieś cztery lata), które usunęłam na prośbę jednego człowieka, bo tak bardzo go kochałam, a jemu tak bardzo nie podobało się, że tu piszę. To był całkiem spory kawałek mnie i mojego dorastania. Nawet jeśli nie jestem dumna ze wszystkiego, co tu się pojawiło.