Trojak.

No niestety, lepszego zdjęcia się nie dało zrobić :<
Ale co zobaczyłam, to moje!

Uświadomiłam sobie, że jest tak wiele strojów, których nie rozpoznaję, tyle pieśni i tańców, że ja ze swoją wiedzą jestem cienka.
Chociaż rozwaliła mnie rozmowa pań stojących obok na koniec koncertu:
pani 1: a te stroje krakowskie, a tam z tyłu chyba śląskie. (Z tyłu stały łowiczanki. Mleka się nie kupuje łowickiego, co?)
ja: łowickie, śląskie były na samym początku (zachowałam dla siebie informację, że rozbarskie, bo co za różnica, a sama przecież ekspertem nie jestem).
*cisza pełna ignorancji*
pani 2: chociaż to może łowickie są?
ja (z uśmiechem): łowickie na 100%
pani 2: bo ja mam koleżankę z Łowicza.

Świetnie, pozdrowienia dla niej. To tłumaczy, dlaczego pani tych strojów nie poznaje.

Smutne to jest, że mamy takie bogactwo kulturowe, o którym nie mamy pojęcia. Przykro, że ludzie nie znają strojów nawet z tych najbardziej znanych regionów - krakowskich, śląskich, łowickich. Sama jestem zła, że zaczęłam je poznawać tak późno, ale niewiele mogłam na to poradzić. Cieszę się, że w ogóle trafiłam do zespołu i poznałam polski folklor. Jest dużo bogatszy i piękniejszy niż tak kochany przeze mnie latami folk irlandzki.

Pojechałam po rodziców na lotnisko. Trochę się cykałam, bo jeszcze nie jechałam sama Forkiem tak daleko ;P A wiało okrutnie na autostradzie. W drodze powrotnej tato mnie zmienił, bo tak było wygodniej dla nas wszystkich.
Cieszę się, że wrócili, mama mówiła, że wszystko się wspaniale udało.
I wszystkie serwetki, które zabrali zostały w Kanadzie ^^ Dwie w Toronto, a jedna w Montrealu :)
Niby głupota i nic z tego nie mam, ale miło mi. Może nie potrafię robić nie wiadomo jak wspaniałych i skomplikowanych wzorów ankars, ale i tak się cieszę, że gdzieś daleko moje dzieła cieszą czyjeś oczy.