what a beautiful place to die 

gdzie te chwile kiedy bylam taka szczesliwa że od usmiechu bolały mnie mięśnie twarzy?

tyle rzeczy się pozmieniało, tyle rzeczy dało o sobie znać, tyle spraw, jeszcze nie wyjaśnionych, dały o sobie przypomnieć, tyle rzeczy nagle wyszło na jaw, zmieniły się poglądy, zmieniło się wszytko, a było tak dobrze, ale jak zwykle coś musiało pójść źle.

czy ja nie moge mieć chwili spokoju?

żeby znowu był jakiś powód żeby śmiać się szczerze, nie dla pozorów, tylko dla ludzi, żeby znowu pośmiać się z błahostki, żeby smiać się pod nosem z byle czego, żeby znowu było wszystko tak wspaniale jak w wakacje?

miesiąc minął, a tu nagle już zaszły takie radykalne zmiany, nie wydaje mi się wcale że na lepsze.

najlepszym dowodem na to ze cos jest nie tak, jest to, ze stalam sie taka melancholijna i smutna, ale to pewnie dlatego, ze siedze w zamknięciu u siebie w domu bo przez biodro nie mogę chodzić, i się izoluję i bez widoku ludzi robie sie coraz samotniejsza, no taka prawda, szlag by trafił to biodro, akurat teraz kiedy najwiecej sie dzieje, kurwełę.

znowu tylko płacz, płacz i płacz, i smutne piosenki oczywiscie. 

i jedziemy tak przez 4 tyg conajmniej, fun fun fun :)

dzieki eliza ze nie umarlam dzis wieczorem, wlasnie sobie jem twoją czekoladę, kc 

~

http://www.youtube.com/watch?v=PbeIv39s04s