#01 Brutalna prawda

Kolejny szary,nudny dzień... Ooo witam. Nazywam się Libby. Tak, niestety imienia się nie wybiera... Jestem nastolatką, która nie ma żadnego powodu żeby żyć. Pochodzę z małego miasteczka Carlisle, na północy Anglii. Mieszkam w jednorodzinnym domu z moją ciocią i psem Bertem. Pewnie zastanawiacie się, gdzie są moi rodzice, czyż nie? Mój tata, który był jedyną osobą potrafiącą mnie zrozumieć niestety zmarł w płomieniach. Był strażakiem,bardzo odważnym, nie mającym żadnych oporów. Jednak wtedy miał pecha i ciężka belka spadła na jego ciało, które nie miało sił się podnieść. A matka? No cóż, nie wiem czy zasługuje na takie miano... Szczerze mówiąc, jest po prostu suką, która nigdy nie interesowała się moim życiem. Po śmierci taty znalazła sobie jakiegoś bogatego i naiwnego faceta, z którym wyjechała do Niemiec. Bez słowa pożegnania zostawiła mnie z ciotką: będącą jej siostrą. Jednak wszystko zostaje w rodzinie i moja obecna opiekunka niczym nie różniła się od tamtej kobiety: piła,balowała do późna, przyprowadzała co noc innych mężczyzn i tak w kółko... Tu gdzie mieszkam,jedynym oparciem i wiernym towarzyszem jest właśnie Bern: piękny Husky, którego tata kupił na moje 10 urodziny. Zawsze wychodzę z nim na spacery i rozmyślam nad sensem tego beznadziejnego życia. Większość moich równieśników, w takich momentach, wyżaliłaby się swoim przyjacielom. U mnie niestety nie było tak kolorowo. W szkole byłam kozłem ofiarnym. Zwykłym popychadłem. Ogólnie mówiąć nikt mnie lubił. Najprawdopodobniej przyczyną tego wszystkiego był mój ciężki charakter i wygląd. Jestem wysoką brunetką z błekitnymi oczami i nieprzyjemnym wyrazem twarzy. Chuda jak patyk i brak biustu. Przez to zazwyczaj mówili na mnie "Czarna wdowa". Zazwyczaj smutna, pozbiawiona życia i zamknięta w sobie. Oto cała ja... Nie dziwie się, że nikt nie chciał się do mnie odezwać. I dlatego jedynym miejscem, gdzie umiałam się skupić i przestać myśleć o życiu była opuszczona i zawalona kurzelnia. Czasami chodziłam tam z Bertem, ale wolałam przebywać tam sama. Czemu darzyłam to miejsce taką sympatią? Bo ono należało do mnie. Nikt tu nie przychodził oprócz mnie. Tutaj mogę jedynie racjonalnie myśleć i zostawać do pózna, gdyż ciotka nawet nie wie kiedy wracam do domu. Aktualnie jest godzina 18.00, przyszłam właśnie do domu i odrobiłam lekcje. Bert zgryzł nowe buty ciotki, przez co poprawił mi trochę humor. W domu nikogo nie było, jak zazwyczaj, więc włączyłam radio i słuchałam nowoczesnej sieczki żeby zagłuszyć swoje myśli. Jest piątek, więc ciotki na pewno szybko nie będzie. Wsypałam psu karmę i postanowiłam zrobić sobie coś do jedzenia. Oczywiście, światło było jedynym widokiem po otwarciu lodówki. Na szczęscie znalazłam ostatnią mrożonkę. Kluski z serem. Pyszności.... Muszę w końcu wybrać się na zakupy, bo nie sądzę że ciotka cokolwiek kupi z własnej woli. Bert położył się na posłaniu a ja powoli jedząc kluski, włączyłam telewizor na jakiejś argentyńskiej telenoweli. Nie wiem, jak ludzie mogą oglądać taki chłam. Ta cała mrożonka smakowała jak... właściwie nie miała smaku. Nawet Bert nie miał ochoty do niej podejść. Posprzątałam i wykąpałam się. Patrząc się w lustro po raz kolejny zastanawiałam się co mogłabym poprawić lub zniwelować. Jak zwykle nie potrafiłam odpowiedzieć... Była dopiero 21.00. Czas ciągnął się w nieskończoność. Postanowiłam przeszukać półkę z książkami. Po głębokim namyśle wzięłam książke Stiega Larsona. Zaskoczona imieniem autora położyłam się na łóżku i przekartkowałam całą książkę. Trochę długa,ale cała noc przede mną. Po godzinie czytania literek, husky zaczął podejrzliwie szczekać. Ciotka przyszła z jakimś młodziakiem. Z chamskim wyrazem twarzy i wrogim nastawieniem stanęłam przy ścianie. 

- Dobrywieczór pani. Piękna noc nieprawdaż? - zwróciłam się ironicznie do ciotki i jej towarzysza mrugając.

- Zamknij się gówniaro! Ja tutaj zarabiam i mogę robić co chce. Masz jakiś problem? Nie musisz mieszkać ze mną. Choć Mark. Nie zwracaj uwagi na tego dzieciaka. - krzyknęła mi to prosto w twarz, po czym zaprowadziła Marka do sypialni.

- Życzę upojnej nocy - śmiejąc się, pomachałam ciociuni.

Jej zdobycz pokazała środkowy palec i znikła za drzwiami. Znowu będę zasłaniać się poduszką, aby nie słyszeć tych udawanych jęków.  Nie ma to jak w kwiecie wieku udawać, że jest się piękną i nadal seksowną kobietą,którą każdy chce przelecieć. Nie wiem czy ona chce mi coś udowdnić, czy sobie, ale sądzę, że zachowuje się gorzej niż ja. Poduszka nie była dzisiaj potrzebna. Mark wybiegł z sypialni i wykrzyczał coś w pośpiechu. Chyba ciotka była zbyt nachalna, jak zwykle właściwe. Uśmiechnęłam się i założyłam słuchawki na uszy. Usnęłam na piosence Louisa Amstronga. Coż za paradoks sytuacji... Oby sen ukoił moje zszarpane nerwy.