obiad u rodziców.

to niewiarygodne do ilu rzeczy używamy prawego kciuka. zwłaszcza my, kobiety. milczeć zbereźnicy, myślę o codziennych czynnościach.

od września wracam do starych. boli wchui. za to kompletnie jakoś nie dociera do mnie zgroza braku kasy i braku pracy i braku możliwości pracy. taka jestem zaćpana miłością.

jest cudownie, jest fantastycznie, jesteśmy tacy zakochani i jest nam tak dobrze. damy radę sobie ze wszystkim, z przejściowymi kryzysami, ze łzami, z niepogodą, z odległością, z moją matką i z brakiem kasy.

to nie tak że się boję. to co było, jest wciąż, gdzieś w organiźmie, w mózgu, w odpowiedniej jego części. przeszłość wciąż trwa, żeby do niej wracać, żeby z niej czerpać. będzie przychodzić podświadomie, niespodziewanie, żeby walnąć przez łeb, połaskotać po karku, otrzeć się o ramię. trzeba ją zaprosić na herbatę, usiąść, porozmawiać. dopiero wtedy można zamknąć książkę i odłożyć na półkę.