serce nie szluga.

Plecami do siebie w Twojej pościeli - jesteśmy.

Zatuszowany dymem gniew całkiem nie zniknie.

Jesteśmy tu sami, bladzi, wzajemnie sprofanowani.

Tym kim byliśmy. Ci, którymi jesteśmy. Drwisz -

z zamkniętymi wargami krzyczysz - nie byłem tym.

I nie będę już najwyraźniejszym zapachem Twojego mieszkania.

Zamiasta iskier w dłoniach mamy rewolwery - pif! paf! pif! paf!

Na przemian soczystą kpiną obrywam. Gdzieś w środku zbrukana pierś -

pachnie spaliną.  Gdzieś pod oknem krzyczał menel  - że myśli.

Myśl jest teraz najgorszą pokutą - za poznanie Ciebie.

Spłonęło całe zaufanie - od niedogaszonego, skwierczącego Twoją

magią peta. Między magią, a iluzją jest granica - zbyt cienka.

Tak jak szept był zbyt kruchy, by podświadomie zacisnął dłonie.

Ofiarowana noc mija z ostatnim ruchem wskazówki - to jak gdyby

ostatni ruch noża w kierunku pulsującego, przerażonego tchnienia.

Spragniony nadludzi obojczyk - niechlujnie skrywany - drżysz.

Półnago pożegnany - boso na brudnej podłodze - zapomniałem,

że nie wypiłem porannej kawy...

Tylko - niechlubnie przed papierosem -

przespaliśmy się...