No więc... jestem Matką Teresą! Ktoś chce się wygadać, wysłucham. Wypłakać na moim ramieniu, podam chusteczki i poklepię pokrzepiająco po ramieniu. Wyjść wcześniej z pracy, zastąpię go. Pomóc w ważnym projekcie, nie ma sprawy, zrobię to. Zaopiekować się psem, bo wyjazd na weekend, a z psami nie ma opcji, ok, zostanę z nim. Wstać bladym świtem i zająć kolejkę do lekarza, pomogę. I tak dalej. Taki charakter. Taką mam naturę. Nie będę z tym walczyć, bo po co walczyć ze sobą. Lubię pomóc. Dopóki ludzie to doceniają i nie wykorzystują. Nie mam problemu, żeby komuś w złym humorze powiedzieć miłe słowo (nie żebym miała jakieś złudne mniemanie, że akurat moje słowo coś zmieni, ale chociaż uśmiech na chwilę się pojawi). Nieraz słyszałam, że jestem 'za dobra'. Trudno. Będę. Czy można być za dobrym..? Kończąc ten przydługi wstęp (tak dopiero wstęp). Do meritum. Nie rozumiem, czemu ludzie poproszeni o pomoc, mają to gdzieś? Nie lubię się narzucać, prosić o coś też nie bardzo.  Jakiś czas temu, poprosiłam o radę jedną z photoblogowiczek. Ma wyłączone komentowanie, napisałam więc PM.  I co? Zero reakcji, totalne zignorowanie. Przyznam, że pierwszy raz tutaj taka dziwna sytuacja. Gdy ktoś mnie o coś pyta, odpowiadam, to normalne. Jaki obiektyw, jaki aparat...? Nie ma problemu, spoko. Widocznie nie dla wszystkich. Różni są  ludzie, dziwny ten świat. Albo na odwrót. 

Miłego wieczorku Wam życzę :)

-