To już moje dzieło

Poznaję nowe znaczenia słowa "nienawidzę".

Poczułam nawet jakąś gorzką ulgę... Trochę się chyba tego spodziewałam, a poza tym teraz przynajmniej nie będę robiła sobie żadnych złudnych nadziei. Teraz już wiem jak jest.

Wczoraj byłam naprawdę zła... Ale teraz znowu czuję, że nie potrafię Cię nienawidzić i jestem za to na siebie wściekła. Boję sie przyszłosci, bo ona nie wygląda dla mnie za ciekawie. Przynajmniej tak mówi doświadczenie moich bliskich.

Nawet teraz targają mną jakieś dziwne nadzieje, ale w przeciwieństwie do poprzednich są jak dogasajace ognisko. Małe, nietrwałe płomyki. Ostatnia wielka nadzieja odżyła we mnie gdy Żela powiedziała, że musimy pogadać. Nie takich nowości się spodziewałam. Czułam sie tak jakby z wszystkich moich spopielałych nadzieji utwórzono wielką kupkę i jeszcze raz podpalono. Tym razem nie zostało po nich już nic. Ale dzisiaj od rana znów mimowolnie i wręcz nieświadomie zaczełam analizować swój rozkład dnia dzisiejszego i jutrzejszego na wypadek gdyby chciał sie spotkać... Tak jak codziennie od czwartku 13 maja. Ale dni mijały, a on nie dawał znaku życia. Powiedział Marcie, żeby mi powiedziała, że nie planuje ze mną o tym rozmawiać... A wcześniej, ze żałuje , ale nie chce ze mną o tym rozmawiać, bo nie chc mi mącić w głowie. Przecież jak komuś na kimś zależy to sie nie zastanawia czy mu mąci w głowie tylko walczy. Najwidoczniej nie jestem tego warta.

Teraz jestem dosyć spokojna. Chyba przyzwyczaiłam się do smutnej i bolesnje sytuacji w jakiej się znalazłam. To chyba dobrze. W kończu jutro kończy się moja żałoba. Od poniedziałku zaczynam nowe życie.