Maryja

 WIdzisz-

Mówiłam-

Ludzie są dobrzy:

Podnieśli Cię Synku wysoko

Z wysokiego, wysokiego drzewa

Gdy oczami wspierasz o ziemię,

I na mnie wsparło się Twe oko.

Pamiętam-

Dzieckiem małym chciałąm Cię,

Matka zamknąć w łonie-

A Tyś mi urósł i królujesz teraz

W wielkiej, cierniowej koronie.

To ludzie, choć sami mali,

Wznieśli Cię i ukrzyżowali.

Myślałam:

Dziecko bez serca-

Gdyś zgóbił się nam w drodze

I znaleźliśmy Cię między kapłany

Nad księgą w synagodze.

A oto-

Bok Ci włócznią otwarli

I serce Twe widać jak krwawi.

Nie dziw się, Synu, żę Matka oprawcą

Twym blogosławi.

Żeby nie ludzie, nie grzeszni,

Nic by nie zaszło w niebie:

Nie poczełabym, nie urodziłabym Ciebie.

I nie poznałabym

Co to radość i boleść.

Taka to Synu Boży o nas obojgu opowieść.

By: Olaska