16.02.2011

w miarę żywy człowiek

powracasz wbrew bolesnym pozorom

pielęgnujesz w sobie kłamstwo

do którego nikt samotny

nie zna pobocza

rodzisz się zbyt gwałtownie

aby świat zdołał ciebie dogonić

między sczerniałymi snami połyskuje

ciepły blask księżyca

przedziera się osobliwość

w jej imię nauczymy się posłusznie

rozbierać z niedopasowanych złudzeń

odradza się zima tak niepodobna

do wszystkich pozostałych zim

powraca w nas przyszłość

w którą zbyt pochopnie uwierzyłam

rozpościeram serce

wzlatuję ponad zdziwione pagórki

gdzie nie mieszka już nikt doskonały

nikt pragnący spełnienia marzeń

wyrzekasz się pragnień

dobrowolnie pozbawiasz snów

wszystko to żeby odebrać resztkę

w miarę żywego człowieka