13.05.2025

Ścieżka nienawiści

Tymczasem, gdy światło bijące od marzeń

otula serca głodnych i spragnionych,

gdy przepaść nad głową

staje się niebem - oddaję się jutru,

do jakiego tak wielu się nie przyznaje.

Teraz, kiedy obracam w palcach życie, lęk

staje się łaskawszy, nadzieja

nie przyznaje się do złości.

Teraz, gdy jaśnieje nade mną północ,

w moje ręce oddaje się gwiazda,

podobno odległa, ale w zasięgu serca.

Zanim niebo pęknie w połowie opowieści,

zanim ziemia legnie do słów - będę

zdana na łaskę światła, na pokorę ze strony czasu.

Pozbaw mnie łez, którymi się sycę.

Wyręcz mnie od samotności, bowiem

staje się zbyt podatna na niepewność.

Zetrę z czoła resztkę popiołu, zrozumiem

bowiem, jak długo trzeba zaczekać,

aby obróciło się we żywe wspomnienie.

Czuję bliskość tego świata, obecność

na poplątanej, ciemnej ścieżce nienawiści.