13.05.2025

Co kochało się w słońcu

A kiedy zaśniesz, oddany na wieki

czystemu zapomnieniu, obudzą się w Tobie

wspomnienia, ocknie życie,

o jakim marzy każdy skazany

na przeszłość.

Przymierzę zawczasu świeżą skorupę -

schowam wszystko, co nie zasłużyło

na ciąg dalszy.

Dopasuję dłoń do kształtu

Twojej duszy, przyjrzę się z bliska

rozłożystemu ciału -

czy stanę się wspomnieniem

zbyt bezsennym, aby można było mi wybaczyć?

Smutek jest świadectwem,

że to, co ludzkie, nie zawsze objawia się

w ten sam sposób.

Czas jak zwykle usiłuje przypodobać się wierze -

wbrew początkom tego,

co zdawało się być nieśmiertelne.

Na siódmym czy ósmym piętrze

zabrakło schodów.

Czy to znak, że na przyszłość trzeba jeszcze

nieco zaczekać?

A może to milczenie podsyca krzyk?

Powierzona światłu, zadedykowana

tęsknocie, odnajduję w Tobie wszystko,

co kochało się w słońcu.