http://www.youtube.com/watch?v=zCpT5val_z8

Ślepi i niemi bo zagubieni w beznadziei 
Zamurowani w scenerii miejskich arterii niczym w celi 
Przy czym zamiast przyczyn widzą tylko cień na ścianie 
A nie to co jest na pierwszym planie 
Panowie, panie skamieniali cali 
Sami w sobie zakłamani, popatrz na nich 
Eliminowani zanim w ogóle na nich wypadnie, dokładnie 

Jeżeli telewizyjny szum dla ciebie człowieku 
Jest jak vademecum 
W ręku pilot i żyjesz tą chwilą 
Bo te chwile życie ci umilą 
To jesteś jedną z miliona osób 
Które mówią, że to na życie sposób też 
A wiesz jak jest - jesteś więźniem fotela 
Zdominowała cię nie jedna telenowela 
Twój pokój to cela, odosobniony archipelag 
Ukryta kamera, ty w roli frajera, wiedz to! 
Jesteś jak fikcja, bezsens to twoja misja 
Czy kiedykolwiek widziałeś świat z bliska 
Czy to błysk na ekranie, serce jak kamień 
Mózg już dawno na dywanie 
To wszystko w tym programie, kończymy nadawanie 

Skamieniali jak dinozaury, nie widzą prawdy 
Zapatrzeni w czarną skrzynkę obserwują pod progami 
Między telenowelami a kolejnymi faktami 
Mają przed oczami broń, silniejszą niż dynamit 
Non stop zachwyt, śmiech, panika, strach lub podziw 
Obserwują co gdzie kiedy matka ziemia nam coś spłodzi 
Chcą się godzić, za plecami wojny i terroryzm 
Na Wiejskiej rozmyślają jak tu życie nam osłodzić 
Ubezwłasnowolnić no i zakuć w dyby 
I niech władza absolutna zapewnia nam dobry byt 
Hajs i wtyki to dziś główne tryby polityki 
Afery a'la Rywin do kieszeni bokiem wpływy 
Politycy grają swoje oskarowe role 
Przy nich Halle Berry obdarują tylko złotym globem 
To szklana pułapka, oczy niebieskie od telewizorów 
Szklana pułapka, wypchane mózgi przekazem spod progu 

To tylko on, czytelnik 
Który nie spostrzegłby powyrywanych stron 
Ślepy na postęp, to tylko on, oni 
Ci, którzy są zdominowani negatywnymi myślami 
Wierzą, że świat kręci się dla nich 
Pozwolili by latami odpływały ambicje i plany 
A cztery ściany stemperowały temperamenty 
Biorąc fikcje za autentyk, kiedyś to wilki 
Dziś po prostu sępy 

Puste mieszkanie. Każdy kąt razi swoją pustką. Puste serce i dusza. Razi mnie pustka we mnie. Jak to zmienić ? Czuję stres, a zarazem ukojenie. Boję się. Boję się życia. W samotności i wśród ludzi. Nie ma tu złotego środka. Siedzę i myślę, czekając aż coś mądrego wpadnie mi do głowy. Pustka. Pustka gorsza od kłębiących się w głowie myśli. Pusta, nic  nie znacząca powierzchowność. Te bezsensowne gesty i słowa. co boli bardziej ?

Miałam iść nad jezioro. Nie umiem jednak. Nie umiem się pokazać w stroju kąpielowym. Boję się śmieszności. A zawsze kochałam słońce, teraz czekam na chłodne wieczory podczas których mogę chodzić zakryta, opatulona.. nie narazając się na śmiesznosć. Nie muszę wtedy odkrywać swojego ciała. nikt nie widzi  mojego spojrzenia. nikt nie zauważy, że nie patrzę na nic, tylko pusto, przed siebie. Nie zaiweszam na niczym oka. Nie ma na tym swiecie nic godnego uwagi. Mam dość. Boję się strasznie. Nie chce się przywiązywać do niczego, tymbardziej do kogoś. Jednak wciąż nieświadomie zapełniam pustkę we mnie analizując to jak droga mogę być dla kogoś. Jednak nie jestem nic warta. Wyjdę wieczorem, tak będzie bezpieczniej. Oby było zimno. I tak zawsze jest pusto.