Człowiek nawet nie zdążył odsapnąć a tu już prawie 2 tygodnie "wakacji" w dupę O.o

Przez pierwszy tydzień udało mi się parę razy stracić wiarę w ludzkość, przez drugi dochodziłam do siebie xd

Ale po kolei.

Ślub. Przyjaciółki. Najlepszej. Zaszczytna funckja świadkowej/starszej/druhny/jak-zwał-tak-zwał. Niby coś pięknego, dla mnie było swego rodzaju koszmarem. Pomijając fakt, że nienawidzę tej całej szopki, a w eleganckiej sukience i ultra niewygodnych butach czuję się jak ostatni pajac - w końcu dotarło do mnie jak bardzo się różnimy. I jaka przepaść stworzyła się między nami przez te "dorosłe" lata. Umówmy się, też nie jestem już tak beztroska jak kiedyś, kiedy z prawie każdej imprezy wychodziłam pijaniutka i zaliczyłam parę akcji, o których wolałabym zapomnieć. Ale wydawało mi się, że mimo upływu czasu nadal mamy ze sobą dużo wspólnego. Nie mogłam się bardziej mylić. To był tak boleśnie szablonowy ślub (i "przyjęcie" po), że aż szkoda strzępić język. Nie tak miało być.

Do tego po cudownych wojażach kabrioletem (bo czymś przyzwoitym pod urząd trzeba podjechać, hehe) rozłożyło mnie tak, że myślałam, że umrę. Choroba latem, nad jeziorem - nie polecam, 0/10.

Na szczęście psychiczna i ficzyczna rekonwalescencja dobiega końca.

Czas ruszyć tyłek i przestać smęcić.

Ludzie się zmieniają, deal with it.