życie jest jak trampek.. 

Londyn.

No właśnie.. to tutaj przminiął ten czas, dzielący tą notkę od ostatniej.. i wreszcie dopadło mnie natchnienie żeby coś tu maznąć.

Przez system tutejszej codzienności straciłem trochę swojej imntymności polegającej na sluchaniu w ciemnościach samemu muzyki przy nutce dobrego alkoholu i przelewaniu tych właśnie moich myśli na ten cyfrowy papier. W Polsce miałem to na codzień, i może dlatego tego nie doceniałem, bo uważałem to za gorszą wersję spędzania czasu. Ostatnio jednak, postanowiłem jednak urwać trochę codzienności na taką właśnie wersję, bo pomimo, że nikt tego nie czyta, trochę mi tego brakuję (taką już mam naturę chyba). Ale piszę.. bo może kiedyś.. kiedyś.. ktoś na kim by mi zależało przewertuje ten tekst, i pomyśli o mnie.

O czym.. a no właśnie.. o dziewczynach i miłościach.. nie, nic się nie zmieniło.

Może o życiu tutaj.. 

Nie ma wątpliwości, że życie tutaj jest o poziom wyżej niż w naszej Pl. Nie mówię już o pieniądzach, ale o kulturze, czystości, organizacji.. wszystko jakoś lepiej działa.

Mimo to, przyjeżdżając tutaj, musisz zdobyć się na wiele wyrzeczeń. Wiem, Ameryki nie odkryłem, jednak nie do końca mam na myśli kontakty z rodziną i przyjaciółmi. Bo i tu można ich znaleźć. Jeśli przyjeżdżasz tutaj bez świetnego języka, musisz nastawić się na to, że odkładasz ambicje na bok.. i bierzesz pracę jaka Ci się trafi. Materialnie, zawsze jest okej, przy najniższej stawce nie musisz się męczyć kursem szydełkowania.. czyli wiązaniem końca z końcem. Ale niestety musisz coś poświęcić.. wolny czas popołudniem, 'święte' wolne weekendy ze znajomymi, znaczący czas dla siebie podczas zwyklego codziennego dnia. 

Chyba, że w końcu znajdziesz coś przyzwoitego, co pozwoli Ci to wszsytko odzyskać.. Tylko ile ma trwać to 'w końcu'? Bo 'w końcu' ile też można tak wegetować jak warzywo..? Ja chyba już stworzyłem te granice.. i jeśli nie uda mi się znaleźć tej nie-ambitnej pracy, która da mi chociaż czas dla siebie, to raczej wrócę do naszej kochanej Polski, by pobudzić moje ambicje i docenić wolny czas ze znajomymi lub w samotności, żyjąc po prostu skromniej, bo wiem, że poziom życia nie jest najważniejszy.