Wspomnienia.

Wspom­nienia kształtują życie

Nic tak nie pod­rażnia oczu jak wspomnienia.    

Bo cza­sem trze­ba się uśmiechnąć.
Tak mi­mo wszys­tko, spróbo­wać na no­wo żyć.
Przes­tać żyć w klat­ce zbu­dowa­nej z mie­szan­ki wspom­nień i nies­pełnionych marzeń.
Dać z siebie wszystko.
Dla siebie i tych, którzy nasze­go uśmie­chu są warci.

Niektóre wspom­nienia trze­ba szczególnie sta­ran­nie przyk­le­jać do ser­ca, żeby nie zer­wał ich po­wiew czasu...

Cza­sem war­to przejść się brze­giem włas­ne­go życia
uchy­lić drzwi duszy
by mogło wkraść się słońce
wsłuchać się w szum serca
przy­siąść na pias­ku wspomnień
by zro­zumieć przypływy smut­ku
i po­godzić się z odpływem nies­pełnionych nadziei.    

Na Jej ser­ce spadł śnieg wspomnień...
Zamarzło.    

Bez­senne no­ce pro­wokują do zbudze­nia uśpione wspom­nienia otu­lone szczel­nie kołdrą smut­ku i wsiąknięte w po­duszkę, pachnące łza­mi żalu i samotności....

Więzi­my w kad­rze ulot­ne tchnienia chwil, by po la­tach ze wzrusze­niem uwol­nić i ożywić je drżeniem ser­ca z łza­wym wspomnieniem.    

Scho­wałam się za kur­tyną wspom­nień, nie pot­rze­bując już no­wych doświadczeń...    

Wspom­nienia to pa­miątki za darmo.    

Gdy już myślała, że o nim za­pom­niała uj­rzała go na mieście z dziew­czyną... I wszys­tko wróciło odłam­ki wspom­nień zra­niły ją jeszcze bar­dziej niż poprzednio    

W tym barze tyl­ko piłam . Głównie za wspom­nienia .