To cały czas jest. Kończysz jedno, zaczynasz drugie. Non stop. Każdy patrzy, każdy chce ocenić, powiedzieć. Sukces parę spraw załatwia, w zamian sporo dokłada i choć głupio o tym mówić... Niby wygrywamy życie, a naprawdę jedyne co czuję to jest presja. Moja presja - otwieram oczy, ona tam jest. Nie wiem jak mam żyć i jak kochać, znowu się duszę, muszę działać, proszę Boże - poprowadź! Nerwy mocno, wiesz jak jest jak non stop stres plus samotność, chyba że znów ktoś coś chce... Więc ogólnie jest napięta sytuacja. Czy połączę wszystkie kropki jak trzeba? Ktoś mi mówił, że na szczycie jest samotność. Nie wierzyłem w to wszystko, ale tu wszedłem i poczułem, i to widzę odtąd. Trochę tak jest, że jak walczysz i szarpiesz o życie, idziesz po swoje, coś pojawi się, a drugie zniknie. Z każdej strony ktoś od ciebie wymaga. Masz ambicje konkretne, to i sobie narzucasz swój standard. Lecz jak spytasz, czy bym chciał się zamienić? [...] .

Społeczna. Żeby sprawdzić się w każdej roli. Szczególnie nowej. I to od razu.

I osobista, dokładanie samej sobie i ciągłe podwyższanie poprzeczki, żeby spróbować sięgnąć tego wymyślonego ideału. O porządnym, poukładanym domu, o wprasowanych skarpetkach, pozmywanych garach, płaskim brzuchu, ślicznej buzi i przyklejonym uśmiechu.

 Achh... Zapomniałam o spełnieniu zawodowym?

Czy połączę wszystkie kropki jak trzeba?