Życie jest męczące.Każdy dzień to udreka.Ciężko jest żyć z ludźmi ciągle coś muszac.Tracimy czas.Tak malo radości wypływa podsumowując ile w życiu mamy przygnebien,stresu,wkurwienia i smutku.Często myślę,ze nie mam już na to wszystko siły ani ochoty ale to za mało,bo jednak ciągle musimy dostosowywać się, odpuszczać albo cisnac robiąc to co nie chcemy ale musimy.Moja głowa może już jest przepełniona przesadnie wszystkim, milionem udrek ale kiedy mam jakieś uczucia to znaczy,ze żyje a jak można powstrzymać to wszystko kiedy każdy dzień sprawia nam ból,mniejszego lub większego stopnia?Nie potrafię zaakceptować tego otoczenia, ludzi,tego co mnie wkurwia.Dlaczego?Problem za problemami.Dlaczego nasze życie składa się w 90%z nicości,chujowych momentów i tego wszystkiego co zle a cała reszta to jakieś 10%?Jaki to ma sens?!Mam nadzieję,ze może kiedyś będę bardziej zadowolona z siebie,kiedy przełamie moje lenistwo i strach.Pokonam sama siebie.Ale jak mam to zrobić żeby faktycznie poczuć to prawdziwe szczęście, aby oczyścić umysł?Przy życiu trzyma nas tylko drugi człowiek,który w jakimś stopniu okazuje nam dobro lub miłość ale tak naprawdę musimy radzić sobie sami.Zyjemy na własną rękę i tak naprawdę jesteśmy sami ale z nimi, nasza otoczka by nie być samotnym.