Blowin' in the wind...

"How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind."

Wiem, że już raz wrzuciłem ten tekst... Ale jakoś, Bob Dylan wdarł mi się dzisiaj do głowy i nie chce odpuścić:) Poza tym, niektóre uczucia się powtarzają. Lub też przeżywa się je na nowo w inny sposób...

Uwielbiam muzykę. Rodzi we mnie tak niesamowite emocje, że czasami aż chce mi się pęknąć... Kiedy słucham niektórych piosenek, po prostu czuję że żyję. Że to życie jest piękne.

Przy tej piosence wyobrażam sobie siebie, w starej, spracowanej koszuli i mocno wytartych spodniach. Na mokrych od potu plecach mam plecak, w którym niosę bagaż wszystkich tych chwil, które przeżyłem. Stoję gdzieś w górach. Ani to na wysokim grzbiecie, ani w dolinie. Jest to ta chwila, w której zmęczenie kazało mi przystanąć.

Mam przed oczami widok, który zapiera dech w piersiach... Który mnie wręcz rozrywa od środka... Czuję, że to zmęczenie jest przyjemne. Przeszywa mnie uczucie satysfakcji. Jak to fajnie, że mogłem dojść aż tutaj. Że wybrałem właśnie tą drogę. Aaach ten widok... Uśmiech... Gdyby ktoś na mnie patrzył, stwierdziłby, że moje wargi ledwo się uginają... Ale on aż mnie roznosi!

Wiem, że to, co widzę jest to tylko kilka najbliższych kilometrów. Ciekawe, jaki jest widok za tamtym grzbietem? Zdaję sobie sprawę, że z każdym krokiem plecak będzie cięższy, ale po krótkim postoju ruszam dalej cały przepełniony jakimś niesamowitym uczuciem, którego nawet nie będę próbował opisać...