Dawno niczego nie było.

Jest tak cicho . Pomimo tego, że pragnęłam tego spokoju, to teraz bardzo mi to przeszkadza... chciałabym, żeby coś się działo, potrzebne mi jakieś wzloty i upadki, jakiś ratunek. Chciałabym czasami napisać do tylu osób i sprawić, żeby wszystko było jak dawniej, ale tak się nie da, musiałam pozwolić tym ludziom iść dalej, a teraz kiedy patrzę jak są szczęśliwi to mnie dobija, bo dostrzegam swoje błędy i to jaka niedojrzała się okazałam ... oczywiście wszystko wychodzi po czasie, kiedy nie ma już nadziei i kilka powrotów . Potrafię się z tym pogodzić ... właściwie to jestem do tego zmuszona, bo muszę udawać twardą dla codzienności, muszę włożyć maskę, żeby rzeczywistosc mnie nie pożarła ... to takie oczywiste.

Tyle błędów, porażek, ale myślę, że wciąż stoję na trzęsącym się gruncie o własnych nogach. Nie zawiedźcie mnie, proszę, bo nie chcę upaść .

A.