.

rdzewieje mi tętno

Razem możemy być wyjątkowi. Bez siebie zwyczajni.

Siedzę w oknie i wdycham samotność.

Bardzo mocny
 gwałtowny ścisk
 w klatce piersiowej
 ale ty nic nie wiesz
że ciężko oddychać
przy twojej obojętności.

A nie znikniesz mi ?

Jak to się stało, żeśmy się zaczęli w to bawić? W te igraszki słów? W te kalambury, przejęzyczenia, odwrócenia sensu, w tę lingwistyczną poezję?

Chcę żyć z myślą, że nadejdzie ten dzień kiedy przyjdziesz i powiesz kochanie wróciłem, nie potrafię bez ciebie żyć .

Zabrakło Ciebie i nagle dni stały się tak mocno szare. Wszystkie barwy wyblakły, straciły swój sens. Wszystko straciło sens poczynając od porannej kawy a kończąc na moim życiu. Ale popatrz, minęło tyle miesięcy, a ja nadal żyję. Nadal jestem i nawet się uśmiecham. Zaczynam od nowa, trochę pokiereszowana i bardziej doświadczona.

Obojętność drugiej osoby zabija.

Kaleczyłeś mnie słowami, jednak najbardziej raniło twoje milczenie.

Tęskniła za nim nieustannie. Oprócz pragnienia odczuwała tylko to jedno: tęsknotę. Ani zimna, ani ciepła, ani głodu. Tylko tęsknotę i pragnienie. Potrzebowała tylko wody i samotności. Tylko w samotności mogła zatopić się w tej tęsknocie tak, jak chciała.

daj znać, jak zawitasz tu w kilka miejsc, w kącik złamanych żyć i złamanych serc.