30 / 07 / 2025

21 rocznica.

Co może być gorsze niż śmierć ojca, gdy masz 13 lat?

Totalny brak bólu i żałoby w sercu, gdy inni w okolo płaczą.

Ktoś uzna, że miałam szczęście, iż tego nie przeżyłam.

Ja uważam inaczej.

Przeżycie cierpienia po śmierci bliskiej osoby jest naturalne

i potrzebne psychice. Tymczasem nienormalne było moje zachowanie.

Dopiero jako dorosła zrozumiałam, że z jednej strony nie potrafiłam płakać

przez jego alkoholizm, z którym nie mógł sobie poradzić i dlatego jako dziecko

widziałam i przeżyłam różne rzeczy, któych nie powinnam. Kiedy odszedł czułam ulgę.

Miałam wrażenie, że dla wszystkich (w tym i dla niego) śmierć była wyzwolicielem

Z drugiej strony była chęć " żałowania" .

Moja psychika ukarała mnie za to, że nie potrafiłam tego pogodzić.

Przez killka miesięcy chciałam sama się ukarać. Chciałam zrobić sobie krzywdę.

A jednocześnie walczyłam  z tym . Trzymałam się daleko od ostrych rzeczy, bo nie ręczyłam za siebie.

Wygrałam, chociaż wtedy nie wiedziałam czemu

prześladowały mnie takie myśli o samookaleczaniu się. 

Zrozumiałam po latach.

Był czas, że stałam przy tym grobie w każdą sobotę i mówiłam do niego.

Nigdy nie miałam żalu, bo wiem jaka ta choroba jest okropna i jak zmienia ludzi.

Aczkolwiek nigdy do końca nie zrozumie, czemu ja musiałam to przeżyć.

Co u mnie?

Brak czasu i rozjazdy. Wczoraj próbowałam uzupełniać pamiętnik

i jak 3x mnie oderwano w ciągu kilku minut po prostu mi się odniechciało.

Są dni, że brak mi czasu na zjedzenie nawet obiadu i to bywa dosyć czesto.

Chodzę momentami poddenerwowana.