O dziwo, odnajduję tu spokój.

Po tylu latach, już nikt tu nie zagląda.

Dziwne rzeczy.

Pora przejść do rzeczy.

Czasem wspominam te zstąpienia, wyjścia z bram waszych domów
w objęcia ciepłych, wiosennych nocy
Z miłością i winnym upojeniem

Ale najbardziej, byłem upojony chwilą
Jak uderzony gromem w zetknięciu mojej egzystencji z bolesnym pięknem świata

Nużyło mnie i otulało do drogi
Przeciw wszystkiemu

Byłem zbuntowany
Jak najwyższy Anioł

Byłem potępiony
Jak Arcyksiążę

Dowlokłem się do miejsca w którym jestem teraz
ale już dawno wiedziałem
że mnie czeka spokój i niepewność
po jednej ze stron tronu
na którym zasiadam z pokorą
tronem zwanym życiem
bytowaniem w formie cielesnej
rozpadem przeciąganym w czasie
podczas którego mogę osądzac i doświadczać
siebie, innych i smaków wszechrzeczy
podejmować próby rozwikłąnia tajemnic
wznoszenia się na góry
w przenośni, a co najważniejsze - także dosłownie
zdobywać granitowe serca
kochać grę świateł i cieni
zostawiać siebie, naznaczać wieczne kolosy
odwiedzać ich majestat
kochać z nimi i żałować ich
żałować zatracania.

teraz , najważniejszym jest odejście
jego odejście w ciemną noc, 
w którąć z czterech stron świata
śmierć nadeszła szybko
i była bolesna

nie ma szans na nic
nie ma szans

ale Kreator nie pozostał obojętny
Kreator powstrzymał moją dłoń przed zadaniem sobie morderczego ciosu
tępym nożem kuchennym z czerwoną rączką
już niebawem ukierunkował moją nadzieję na dzień
w który zdarzyło się coś innego

konsekwencje
tego zdarzenia
będziemy obserwować długo

one już będa zawsze
a teraz, może świt odbiera mowę ziemi
deszcze nadchodzącej wiosny kumulują się chciwie w przestrzeni
między moimi udami
i może dla ciebie, moje ramiona
przyjmują wiatr i kochają drzewa
może dla ciebie śni mi się kora, ból i rzędy wysokich topoli
może do ciebie zawsze wołałam
może Ty, wołałeś do mnie
Zejdź, zejdź do mnie.