Oh, moja słodka .

Jak przez kraty czasu widzę Cię wciąż mieszkająca w tym samym domu.

Oddychasz miastem z tych samych murów.

Ono nosi Twój zapach na wietrze.

Pragnę całować Cię wciąż tak samo, maczać ostre zęby w twej alabastrowej szyi.

Jesteś mi doskonałością rozchwiana na balustradzie jak liść,

niosący z prądem porę roku. Kocham Cię.

I każdą Twoją decyzję.

Patrze z uwielbieniem jak zatapiasz wzrok z przedmiotach, jak z utęsknieniem zatapiasz go w toni murów.

Chciałbym Cię uchwycić wtedy tak piękną i niezastąpioną na wieki.

Coś, co nigdy się nie powtórzy a już trwało, trwa w powietrzu.

Unosiłbym Cię jak archanioła z popiołów, lizałbym Cię.

Zostań moją pieszczotą, jesteś moim uśmiechem.

Kocham twoją wyobraźnię, moc, chwilowe poruszenia złem,

które sprawia Ci radość. Twoja naturalna wyższość nie razi mnie w oczy

i nie musi mnie oślepiać. Każda Twoja wastrwa jest mi słodycza i miodem...