nie musimy wcale się znać żeby nienawidzić.

nie potrzeba nam do tego ani  imion, ani składu ulubionych przyszle podtruwanych potraw. 

w ogóle to nic nam do tego nie trzeba.

szorstcy i puchnący z minuty na minutę coraz szybciej prawdziwym przywiązaniem do swoich ciemnych przedsionków życia bez trudu rezygnujemy z powodów,

pomijamy racjonalne argumenty i zapominamy o pojęciu perspektywy.

na cóż nam wyciskać własny tył z dziwnie malejącego fotela.

z góry przecież wszystko widać lepiej.

dziwny taki ptak.

szkaradne jego niebo i zatrzaśnięty na zamki bezkres.

nie musimy się wcale znać.

nie musimy w ogóle być spokrewnieni.

nie musimy wiedzieć o swoim istnieniu,

jeździć jednym autobusem,

kupować bułek w TEJ samej osiedlowej te-lev-donce.

tylko dlaczego z tak rażącą konsekwencją wpierdalasz moje ciężko zarobione kurwa powietrze.

w dzisiejszych czasach pałace stoją po cenie kultury.

nie musimy się wcale znać.

ale możemy równie dobrze.

możemy miewać coś w głowie na widok naszych twarzy.

możemy znać numer domu,

czasem rejestrację,

nie wykluczone też że momentami  i numer konta.

możemy nadawać imiona rozgoryczeniu,

przebierać do zmroku zazdrość,

i dawać upust złości w cudzych ciał ściany.

możemy wiecznie i od nowa przeżywać czasową amnezje, albo już na stałe zostawić pod cudzą wycieraczką pamięć krótkotrwałą.

nocą wrzucać ulotki do TYCH SZCZEGÓLNYCH skrzynek, a wraz ze wschodem słońca na powrót bronić prawa do zamknięcia złośliwie otwieranych drzwi.

nie musimy się wcale znać.

czekaj tam na mnie.

czekaj i nie poganiaj.

daj dojrzeć.

powroty bywają trudne.

szczególnie te stęsknione.