jądro ciemności.

czytali długa drogę w dół.

z niekontrolowaną zadyszką i kolorowymi z podniecenia policzakmi z każdym słowem bliżej.

ze świadomością, że czeka się na tych ostatnich kilka stron, za którymi gaśnie już tylko światło.

sezonowe zło.

błyszczy na tle innych zbyt wysoko mierzących w wymagania zjawisk.

cieszy się jak pies czekający na powrót swojego człowieka do domu.

zawsze.

nie boi sie zdrady, nie ma żalu.

to jak miłość. zawsze ślepa. zawsze bliska. zawsze w parze bez wzgledu na połamane serca.

te nie pękają.

jak dobrze w koncu opaść.

jedna wyciągnięta ręka.

dwoje naumyślnie zamkniętych oczu- łatwiej udać brak niż powstrzymać własną.

są istanienia których nie wolno spisać na straty.

są też te które same o sobie decydują.

z czasem oddychanie staje się największym wyzwaniem każdego dnia.

robi się coraz chłodniej, ciżeko stać w przy otwartych drzwiach.

w przeciągu.

kolor rąk usilnie domaga się już nadużycia klamki.

czas więc chyba wrócić.

dom. nieważne jaki bo nasz. szorstko gorzki- ale tutaj tak sie kocha.

kropka.

kocham cię. w TAKI właśnie sposób, a skoro mnie nie ma, to nie warto marnować miejsca.